Discussie rondom Simon Tahamata’s vertrek
Het vertrek van Simon Tahamata als hoofd van de scouting voor het Indonesisch elftal heeft veel stof doen opwaaien, vooral binnen bepaalde gemeenschappen op sociale media. Sommigen noemen hem zelfs een verrader in de context van de RMS-beweging (Republiek der Zuid-Molukken). Dit leidt tot een discussie over loyaliteit en persoonlijke keuzevrijheid.
Persoonlijke verantwoording
Volgens mij hoeft Simon Tahamata aan niemand verantwoording af te leggen over zijn beslissingen, behalve aan zichzelf. Zijn carrièrekeuze is persoonlijk en zou niet als verraad moeten worden bestempeld. Het is belangrijk om te erkennen dat iedereen het recht heeft om zijn eigen pad te kiezen, zonder te worden veroordeeld door anderen die niet in zijn schoenen staan.
Dubbele standaarden
Wat mij verbaast, is de schijnbare dubbele standaard die wordt toegepast. Mensen die inmiddels een Nederlands paspoort hebben en werken voor een Nederlandse werkgever, worden niet met dezelfde kritiek geconfronteerd. Waarom wordt de keuze van Tahamata dan wel zo kritisch bekeken? Dit roept de vraag op of degenen die hem beschuldigen van verraad zelf consequent zijn in hun keuzes en opvattingen.
Oproep tot reflectie
De discussie over loyaliteit en identiteit is complex en gevoelig. Het is essentieel dat we onszelf afvragen of we eerlijk zijn en eerlijk zijn in onze beoordelingen van anderen. Laten we respect hebben voor persoonlijke keuzes en ons richten op wat ons bindt in plaats van wat ons verdeelt.
N.B. hij wordt geen coach, maar hij gaat SCOUTEN!!
Yes en correct, we moeten leren omgaan met het verleden opdat we samen kunnen helen dan Antua di atas jg atur ketong punja perdjalanan.
Goed gedaan Simon, dit opent ook perspectieven voor ons allen.
dank u
Mooie blog, Ellen. Ik had hierover laatst een discussie met iemand die Simon een “verrader” noemde. Omdat hij voor Indonesië kiest, zou hij zogenaamd 75 jaar strijd verraden. Terwijl diezelfde persoon gewoon belasting betaalt in Nederland en onder de Nederlandse vlag leeft.
Ik zei hem: jij hebt zogenaamd geen keuze, maar veroordeelt iemand die wél bewust zijn pad kiest. Simon verkoopt zijn expertise, geen principes. Noem het geen rugsteek – noem het wat het is: jaloezie vermomd als strijd.
Dank voor jouw nuchtere stem in deze gevoelige discussie.
Hormat dan Salam,
Henri
dank u wel …
Ik ben een grote fan van Simon. Van mij mag hij komen. Dit zeg ik , omdat ik in Indonesië ben geboren als kind van Indische ouders , die in 1958 weg moesten van Soekarno. Mij( mijn ouders )werd niks beloofd , terwijl de 1e generatie Molukkers gouden bergen werden beloofd. Op zee hoorden zij , dat zij STATENLOOS waren. De haat van de 1e en 2e generatie kan ik goed begrijpen jegens de regeringen van Nederland en Indonesië. Simon was voor de RMS en nu werkt hij voor de RI. De tegenstanders van Simon kan ik ook goed begrijpen.
IS HET NIET NU DE TIJD , OM DE GENADE EN LIEFDE VAN GOD TE TONEN IN DE PRAKTIJK.
ALS GOD ONZE ZONDEN KAN VERGEVEN , WIE ZIJN WIJ DAN , OM TE OORDELEN.
WIE ZONDER ZONDE IS , WERPE DE EERSTE STEEN.
juist dat!!
Mooie blog, Ellen. Ik had hierover laatst een discussie met iemand die Simon een “verrader” noemde. Omdat hij voor Indonesië kiest, zou hij zogenaamd 75 jaar strijd verraden. Terwijl diezelfde persoon gewoon belasting betaalt in Nederland en onder de Nederlandse vlag leeft.
Ik zei hem: jij hebt zogenaamd geen keuze, maar veroordeelt iemand die wél bewust zijn pad kiest. Simon verkoopt zijn expertise, geen principes. Noem het geen rugsteek — noem het wat het is: jaloezie vermomd als strijd.
Dank voor jouw nuchtere stem in deze gevoelige discussie.
Hormat dan Salam,
Henri
Dank u wel..
Helemaal mee eens.
Wel hypocriet zijn als ze in het Nederlands elftal staan. Zelfs van Bronckhorst als aanvoerder en dan uit volle borst het Wilhelmus meezingen en dan zijn wij trots. Dan is er niemand die kritisch is.Nederland is samen met Indonesië toch de vijand van de RMS
precies.. dat!
Een Nerlands paspoort hebben of werken voor de Nederlandse regering (ik ben ook geen Nederlander trouwens) is iets heel anders. dan werken voor een regering die jou bestaan ontkent en jouw, op basis van jouw afkomst en doelen, en overtuiging niet als volwaardig ziet.
De keuze is persoonlijk, en gelukkig maar. Handelen met de schijnbare vijand is van alle tijden. Ik denk dat Maluku heel erg van geluk mag spreken dat Indonesie het daar voor het zeggen heeft, anders we allang verdreven door Chinezen , Russen of Amerikanen. Maar blijft wel staan dat werken voor een instantie die jou bestaan ontkent, voor sommige de brug te ver is. Ik hoop dat l Indonesie ons gewoon gaat erkennen in ons Moluks zijn, met onze geschiedenis, en onze drang naar zelfbeschikking.
Dat we geen recht hebben op zelfbeschikking is iets juridisch, en misschien wel onrechtmatig. Maar dat we de drang hebben daarnaar mag en kan je niet ontkennen. We zouden in een vrij land in ieder geval de 4-kleur moeten kunnen tonen zonder te worden gecriminaliseerd.
Ditzelfde geldt overigens als je homo zou zijn en dan toch bij een regering gaat werken die homo zijn verbiedt.
Het zijn persoonlijke keuzes en zolang je vooral met jezelf kan leven moet je er gewoon het beste van maken. Life is too short, En of je nu voor de Indonesische regering werkt of niet, het maakt je niet meer of minder Molukker of een strijder voor de Molukse zaak.
Simon is een prachtige ambassadeur voor het Molukse volk Zonder hem hadden een hele boel mensen niet geweten van ‘onze zaak en er sympathie voor gekregen.
dank voor uw bericht… juist precies dat!